Nimfy (gr. Νύμφαι Nýmphai, l. poj. Νύμφη Nýmphē, łac. nymphae, ‘młode kobiety’, ‘dziewczyny w porze godowej’, ‘narzeczone’) – mit. gr., mit. rzym. boginie (niższego rzędu) i uosobienia sił żywotnych przyrody.

Mitologia

Homer przedstawiał je jako córki Zeusa. Były pięknymi, młodymi i długowiecznymi kobietami. Mieszkały we wsiach, lasach i wodach. Były duchami pól i ogólnie całej przyrody. Stanowiły uosobienie jej płodności i wdzięku. Zamieszkiwały groty, gdzie spędzały czas przędąc i śpiewając.

Nimfy nie stanowiły grupy jednorodnej. Dzieliły się na różne grupy w zależności od miejsca zamieszkania: nimfy wodne nazywano najadami, leśne driadami, drzewne hamadriadami, górskie oreadami, a łąkowe lejmoniadami.

Nimfy były często żonami herosów lub założycieli miast. Często pojawiały się w mitach o tematyce miłosnej. Zwykle ich kochankami byli: Pan, satyrowie, Priap, którzy uosabiali męskie siły w przyrodzie. Były także wybrankami większych bogów, jak: Zeus, Apollo, Hermes, Dionizos. Nimfy często zakochiwały się i uprowadzały młodzieńców np. Hylasa.

Opiekowały się boskimi niemowlętami jak Zeus czy Dionizos, np. Almatea.

Najbardziej znanymi nimfami były: Dafne, Echo i Kalipso. W wiekach późniejszych nimfy stały się częstym tematem wierszy i dramatów. Od ich nazwy wywodzą się terminy nimfomania, nimfetka i nimfofilia.

Nimfy to: alseidy, driady, hamadriady, lejmoniady, meliady, najady, Nereidy, Okeanidy, oready, syreny i Atlantydy (Hesperydy, Hiady oraz Plejady).

Źródła wikipedia