Podstawowe zasady magii chaosu
Podczas gdy większość systemów magicznych posługuje się
mapą-modelem świata fizycznego/duchowego, magia chaosu posiada
niewiele „podstawowych zasad", które wyznaczają jej światopogląd.
Żadna z nich nie jest też niepodważalna, można więc je dowolnie
interpretować. Są to:
1. Brak dogmatów. Magowie chaosu próbują unikać popadania
w dogmatyzm (z tym wyjątkiem, kiedy dogmatyzm stanowi
część ich tymczasowego systemu wierzeń). Dyskordianie posługują
się „kotmatami" takimi jak: „My, dyskordianie, zawsze różnimy się
między sobą". Dlatego też magowie chaosu częstokroć reprezentują
przeciwstawne punkty widzenia i równie często zmieniają zdanie.
Przyjęło się uznawać, że dobrze jest mieć rację. Czy jest coś złego
w myleniu się czasem?
2. Osobiste doświadczenie. Żaden z magów chaosu nie stara
się kogokolwiek przekonać do wiary w swoje słowa, tylko namawia
do tego, by wszystko sprawdzać samemu. Magia wiele ucierpiała na
skutek działalności „kanapowych intelektualistów" rozpowszechniających
mity i przestarzałe informacje przez swoje lenistwo i tym
podobne sprawy. Czasami warto jest zadawać niewygodne pytania
chociażby po to, by sprawdzić, co naprawdę mają do powiedzenia domorośli
eksperci. Większość z nich zapewne wyda z siebie słowotok
nawet nie znając się na rzeczy. Jedynie nieliczni przyznają, że mogą
nie mieć o czymś pojęcia. Istotnym osiągnięciem magów chaosu jest
spostrzeżenie, że kiedy porzucimy dogmaty i przebijemy się przez
osobiste przesądy i wierzenia, nie będziemy mieć problemów z opisem
jakiejkolwiek praktyki magicznej.
3. Szlifowanie praktyki. Jednym z głównych nieporozumień
związanych z magią chaosu jest przekonanie, że jej adepci mogą
postępować wedle własnych zachcianek i nie muszą na nic zwracać
uwagi. Magia chaosu nawołuje do uważnej analizy naszych czynów,
do doskonalenia technik pomagających nam w osiąganiu naszych celów.
Do uprawiania magii potrzebne jest solidne wyszkolenie, stąd też
kładzie się tutaj duży nacisk na umiejętności praktyczne.
4. Odwarunkowanie. Paradygmat chaoistyczny powiada, że
jednym z głównych zadań maga jest dogłębne przewartościowanie
naszych przekonań i złudzeń na temat siebie, społeczeństwa i świata.
Nasze ego tworzy iluzję stabilnego jestestwa, opartą na podziałach
między tym czym jesteśmy, a czym nie jesteśmy, co lubimy, a czego
nie lubimy. Przekonania polityczne i religijne, orientacje seksualne,
stopień wolnej woli, rasa, subkultura itd. - wszystko to sprzyja stabilizacji
„ego" i dopiero wtedy, gdy się tego pozbędziemy, możemy
poczuć, że jesteśmy suwerennymi jednostkami. Dzięki rozmaitym
ćwiczeniom deprogramującym możemy dokonać wyłomu w konsensualnej
rzeczywistości, który podważy nasze przekonania oraz złudzenia
ego i pomoże nam je modyfikować wedle własnej woli.
5. Rozmaitość postaw. Jak już wspomnieliśmy, tradycyjne podejście
do magii obejmowało wybór jakiegoś systemu i przywiązanie
do niego. Tymczasem perspektywa chaoistyczna proponuje eklektyczne
podejście do samorozwoju. Magowie chaosu mogą wybierać
z jakiegokolwiek systemu magicznego, mogą czerpać z literatury,
telewizji, religii, sekt i parapsychologii. Stąd też możemy być pewni,
że każdy mag chaosu obierze inną specjalizację. Oczywiście, w ten
sposób trudno jest znaleźć jakieś ramy magii chaosu, co bardzo przeszkadza
ludziom przywykłym do zgrabnych, spójnych etykietek.
6. Gnoza. Jednym z kluczy do wykształcenia mocy magicznych
jest umiejętność wprowadzania się w odmienne stany
świadomości. Ludzie posiadają skłonność do ostrego odgraniczania
„normalnej świadomości" od jej „odmiennych stanów", podczas
gdy w istocie cały czas przemieszczamy się między różnymi stanami
świadomości, takimi jak sny, „autopilotowanie" (kiedy wykonujemy
pewne czynności mimowolnie), rozmaite stopnie skupienia uwagi.
Jednakże, jeśli chodzi o intencjonalne wkraczanie w odmienne stany
świadomości, możemy wyróżnić jego dwie bieguny: stany inhibicyjne
i stany ekstatyczne. Pierwsze obejmują takie pasywne techniki jak medytacja,
joga, podróże astralne, kontemplacja i deprywacja zmysłowa,
drugie - bębnienie, śpiewanie, tańczenie, pobudzenie emocjonalne
i seksualne.



Peter J. Carroll