Magia w Egipcie
W czasie, kiedy rozwijała się kultura i magia sumeryjska, w delcie Nilu rodziła się cywilizacja egipska. Magia Egipcjan była bardziej złożona i wyrafinowana niż ich babilońskich sąsiadów, być może dzięki temu, że nie zagrażało im wyginięcie z powodu suszy czy kaprysów pogody. Egipcjanie mieli więcej czasu na rozrywki i przyjemności, dzięki czemu w ich magię wplecione jest wiele filozofii, zaś ich wiedza pozostaje niezgłębiona i niedościgniona aż po dziś dzień.

Podobnie do mieszkańców starożytnej Mezopotamii, Egipcjanie wyznawali religię politeistyczną. W ich panteonie znajdowało się wiele przeróżnych bóstw, dla których wznoszono wspaniałe świątynie. Najbardziej znanym przykładem architektury egipskiej są piramidy, również budowle o charakterze kultowym, dające świadectwo wyrafinowaniu i ponadczasowym charakterze kultury egipskiej.

Starożytni Egipcjanie nazywali swoją rodzinną ziemię Kemet, co oznacza Czarny Ląd i odnosi się do koloru gleby w delcie Nilu. Z czasem nazwę kemet zaczęto kojarzyć również z czarną magią uprawianą w tym rejonie. Arabskie słowo al-kimiyya ma swoje źródło w tym prastarym określeniu.

Bogowie znani i kojarzeni z Egiptem dopiero powstawali, i to w dość ciekawy sposób. Neolityczni Egipcjanie identyfikowali każdy szczep z innym zwierzęcym totemem. Zwierzęta-totemy uznawane były za protoplastów i obrońców podległych sobie plemion. Z czasem totemy stały się bogami o ludzkiej postaci, z głową określonego zwierzęcia. Najważniejszym wśród nich został sokologłowy Horus, którego oko stało się jednym z bardziej znanych magicznych symboli. W tych wczesnych czasach pojawiły się także symbole kobry i sępa, reprezentujące Dolny i Górny Egipt. Wszystkie trzy postacie przedstawiano na królewskich diademach, przy czym Horus reprezentował postać władcy.
Spośród innych plemiennych bóstw szczególnie ważne stały się dwa: Ra, który został bogiem słońca oraz Ozyrys, personifikacja życiodajnych wód Nilu. Wzrastające znaczenie Ra zbiegło się z początkami praktyk magicznych będących podwaliną wszelkich systemów magicznych. Ponieważ Ra był bogiem słońca, to natomiast wschodzi na wschodzie i zachodzi na zachodzie, te dwa kierunki zostały uznane za święte. Wschód oznaczał narodziny, twórczość i kojarzony był z białą magią, natomiast zachód symbolizował śmierć, zniszczenie i czarną magię. Władcy Egiptu, faraonowie, uznawani byli za potomków boga Ra, przez co mieli status boski i byli powszechnie czczeni.

Egipcjanie wierzyli w życie po śmierci i reinkarnację. Wyraz tej wiary znajduje swoje odzwierciedlenie w legendzie o Ozyrysie i jego siostrze i małżonce Izydzie. Legenda ta mówi, że dawno temu Ozyrys żył na ziemi. Zły brat Set zamordował go i poćwiartował ciało, a szczątki rozrzucił po całym Egipcie. Zbolała Izyda pozbierała szczątki swojego brata i męża, poskładała je razem i przywróciła Ozyrysa do życia. Zanim jednak tak się stało, Izyda dokonała samozapłodnienia za pomocą penisa męża i dała życie Horusowi. Horus, chcąc pomścić ojca, bezustannie ściga Seta.
Wiara w życie po śmierci powodowała, że Egipcjanie wznosili monumentalne budowle grobowe. Piramidy były królewskim wybiegiem mającym na celu przechytrzenie śmierci. Faraonowie poświęcali większość swego majątku na budowanie miejsc własnego spoczynku. Piramidy uznawane były za świątynie, w których oddawano cześć faraonom, zapewniając im w ten sposób boską nieśmiertelność. Egipcjanie nie oburzali się na niewyobrażalnie wysokie koszty piramid, ponieważ wierzyli, że po śmierci władca będzie się nadal nimi opiekował.

Poza piramidami wznoszono także świątynie-grobowce, w których stały naturalnej wielkości posągi faraonów. W świątyniach stale odbywały się ceremonie i rytuały związane ze śmiercią, śpiewano zaklęcia i inwokacje, płonęły także kadzidła, które odtąd stały się nieodłącznym elementem magii.
Mumifikowanie ciał, wynik głębokiej znajomości anatomii, medycyny czy biologii, stanowiło integralna część egipskiej tradycji magicznej. Niektóre zaklęcia i klątwy stosowane przez Egipcjan podczas owych ceremonii pogrzebowych znane są (i tu i ówdzie używane) dzisiaj jako „niska” magia.
Życie w Egipcie było silnie nasycone wiarą magiczną, a odzwierciedleniem tego stanu rzeczy była sztuka i literatura. Ściany piramid pokrywano magicznymi i religijnymi inskrypcjami, w tym także najstarszymi, zachowanymi z czasów neolitu. Wśród nich znajdowało się wiele potężnych magicznych zaklęć. Inskrypcje miały na celu poinstruowanie faraona, jakich odpowiedzi ma udzielać na sądzie odbywanym przez bogów po śmierci każdego człowieka, tak aby zapewnić sobie nieśmiertelność i szczęśliwe życie po śmierci.

Magia egipska dzieliła się z grubsza na dwa typy. Jednej używano do celów legalnych, pomagając żywym i umarłym. Stanowiła ona część filozofii państwowej. Drugim typem była czarna magia, mająca sprowadzać śmierć i zniszczenie na niefortunne ofiary maga.

W obliczu wielu skomplikowanych praktyk magicznych o głębokim podłożu filozoficznym nie dziwi fakt, że magia egipska zyskała sławę również w Europie, zaś Egipt uznany został za krainę magów. Pisarze hebrajscy, greccy i rzymscy opisywali szczegółowo magiczne umiejętności Egipcjan i uważali ich za posiadaczy tajemnej wiedzy oraz osoby obdarzone magiczną władzą przewyższającą wszelkie inne nacje.

Żydzi twierdzili, że Mojżesz dostąpił wtajemniczenia w egipskiej magii. Jest to możliwe, zważywszy fakt, że wychowywał się w tym kraju od dziecka, do tego na królewskim dworze. W ten sposób korzeni żydowskiej kabały upatruje się m.in. w magii egipskiej. Drugim ważnym źródłem była magia chaldejska, przyniesiona żydom przez Abrahama. Kabała stała się potężnym systemem magicznym, łączącym w sobie dwie myśli magiczne prastarych kultur i jako taka dała podwaliny pod ceremonialną magię europejską.

Poprzez szlaki handlowe oraz migracje ludów kultury na świecie mieszały się i wymieniały doświadczenia. Prastare tajemnice były asymilowane, zmieniane i adaptowane. Nazwy bóstw i sposób przeprowadzania rytuałów różnił się nieco, jednak wiara w magiczne zdolności człowieka przetrwała niezmieniona.



Artykuly wydawnictwa Kirke